יום ראשון, 17 באוקטובר 2010

O Ultimo Capitulo da Novela

"E foram felizes para Sempre..."
E Isso ai.
Fim de novela.
Desse todo mundo gostou...
David e eu ainda estamos meio bebados, entontecidos de felicidade.
Nao paramos de nos deliciar com a vida normal, rotineira e chata que foi nos devolvida por milagre divino.
Gracas a Deus um milhao de vezes.
Hoje de manha contamos aos meninos de que todos os exames do Ilan foram mandados pra um medico muito muito importante nos EUA e que ele mandou avisar de que o Ilan nao teve nem nunca teve cancer. E que portanto nao ha mais necessidade de tantos exames e nem de voltar toda hora a Hospitais.
O Nathan arregalou seus lindos olhos azuis e riu emocionado.
O Ilan nao sabia direito como reagir. Estava surpreso e desconcertado...
- Mas mae, eu ate que gostava dos sorvetes que eu ganhava toda vez que ia ao Schneider...

Queremos agradecer a todos voces por toda a forca, o stimulo, as palavras carinhosas, as preces.
Obrigada do tamanho do mundo...
Pois e.
Fim. The end.
Pra mim esse blog tambem se encerra por aqui.
Mas nao poderia encerrar assim sem mais nem menos...
Assim como com a leitura da Tora se encerra com uma parasha ( " ve zot habracha" ) e imediatamente se comeca com "bereshit",
 decidi providenciar pra voces o encontro com um escritor fabuloso e de "producao caseira"/
Explico: desde o nascimento dos meninos o David escreve cronicas deliciosas sobre a paternidade, os meninos e o dia a dia da familia.
Seus leitores sao a familia e amigos, e agora vcs tb poderao acompanha-lo.
Desde ontem um novo blog esta no ar:
divirtam-se!!!
Com amor,
Rita

הפרק האחרון של הנובלה

חברים יקרים,
זהו. סוף הפסוק.
סוף הנובלה, סוף הדרמה.
סוף טוב.
"..וחיו בעושר ובאושר..."
ברוך השם!!
אנחנו מודים לקב"ה על כך שזכינו בניסים ונפלאות.
יוצאים מהסיפור מחוזקים ברמה האישית, המשפחתית והחברתית.
רצינו להודות לכם, לכולכם על כל התמיכה, המילים החמות, הפרגון, הכוחות, התפילות.
תודה ענקית.
מבחינתי זה סוף הבלוג הזה.
כמו שבקריאת התורה, מסיימים עם "וזאת הברכה" ומייד מתחילים עם "בראשית",
דאגתי להפגיש אתכם עם סופר מעולה "תוצרת בית".
מאז לידת הילדים, דוד כותב  קרוניקות על האבהות, על הילדים ועל חיי המשפחה.
הקרובים אלינו נהנים מהסיפורים שלו ומקבלים אותם במייל,
הגיע הזמן שכולכם גם יהנו.
כתובת הבלוג:
http://ababekef.blogspot.com
תהינו!!!

אוהבת,
ריטה

shock

i'm still in shock!

last night, motsa-ei shabat, rav firer's assistant calls me and says - the result of the pathology exam that we sent abroad arrived on shabat. and i didn't want for you to wait until morning to hear the good news - there is no cancer!!!


shock!


it was all a mistake!!! there never was cancer! all the tests were for nothing! all the crying, all the support; all the exams, all the follow-ups, all the prayers - were all for nothing! were all in vain!


is this a miracle cure? do we say hagomel? do we say - baruch rofe cholim? - there is no cure! there never was a disease!


for now i can just repeat what others told us - she-heche-ianu veki-imanu ve-higuianu lazman haze. baruch hashem, thank g-d a million times.


and today we need to get in touch with the doctors and discuss the meaning of this. will they stand in awe like us at the wonder of this whole episode? will they ask for a third lab examination? will ilan be released altogether from oncology? will they still want to do follow-ups? - we'll see.


meantime, we are still digesting this wonderful shocking news...


aba david, 17/10/10

choque

ainda estou em choque!

ontem a noite, motsa-ei shabat, o assistente do rav firer me telefona e diz - o resultado da patologia que mandamos pro exterior chegou em shabat. e eu nao queria te deixar esperar ate de manha para ouvir as boas noticias - nao tem cancer!!!


choque!


foi tudo um engano!!! nunca teve nenhum cancer! todos os testes foram pra nada! todo o choro, todo o suporte; todos os testes, todo o acompanhamento, todas as rezas - foram todos por nada! foram todos em vao!


sera que isso e uma cura milagrosa? sera que dizemos hagomel? sera que dizemos baruch rofe cholim? - nao houve cura! nao tinha doenca!


por agora so posso repetir o que outros nos disseram - she-heche-ianu veki-imanu ve-higuianu lazman haze. baruch hashem, gracas a d's um milhao de vezes.


e hoje temos de entrar em contato com os medicos e discutir o significado disso. sera que eles vao ficar parados boquiabertos como nos diante desse episodio todo? sera que vao pedir um terceiro exame de laboratorio? sera que o ilan sera liberado completamente da oncologia? sera que ainda vao querer fazer acompanhamento? - veremos.


entretando, ainda estamos digerindo essa maravilhosa e chocante noticia...

aba david, 17/10/10

יום חמישי, 14 באוקטובר 2010

telefone

Um telefonema inocente e bum...outra bomba no estomago.
David ligou pro Hospital pra perguntar pro medico sobre outra reuniao que eles teriam ontem sobre o caso do Ilan.
O medico gentil, diz que tiveram a reuniao e que todos concordam de que os exames estao bons...
O David entao pergunta:
Entao seguimos assim, como vc falou, sem quimio....?
Ele diz: "Isso e o que eu penso, a nao ser que me convencam do contrario..."
Como?? Quem???Quando?? Pergunta o David.
" Vamos esperar a resposta do exterior, vamos ver o que dizem os especialistas no exterior, talvez eles sim indiquem a necessidade de quimio, mas talvez algo mais leve do que foi proposto pra vcs no Schneider..."
E eu confesso, sou de novo jogada pela escadaria a baixo...
Quero acreditar que tudo nao passam de hipoteses remotas de um medico que apesar de vice diretor do depto e muito experiente, nao quer tomar so pra si toda a responsabilidade...
Mas apesar de todo o esforco racional, meu estomago ta embrulhado.

יום רביעי, 13 באוקטובר 2010

still waiting


We’re still waiting.

    For the result of the second pathology test that was sent to a lab abroad. To hear the rav's final recommendation. - We are told that this may take another week.

    In the meantime, to help us pass this time of waiting and to alleviate some of our anxiety, we went today with Ilan to Tel Hashomer Hospital for a check-up (and blood-tests...). And to hear again what the doctors had already told us over the phone - that their recommendation will probably be to do nothing - no treatment, no chemotherapy. Just follow-up. But that they are also waiting for the pathology report and for some other test results.

    How should we wait? How should we deal with the anxiety, the fear, the worry? Should we be celebrating or should we be getting ready and making preparations for a very difficult period?


    On september 21 the doctors in Shneider Children’s Hospital tell us that the pathology exam of the lymph gland that was taken out of Ilan’s neck shows that he has cancer. Follicular lymphoma, something very rare in children. They recommend starting chemotherapy immediately. We are guided to the hemato-oncology department (I still find it difficult to pronounce these unfamiliar words) where we are immediately signed up and where they do our first intake. Paper work, forms. They take height and weight measurements for Ilan. They take another blood test. And they begin to make appointments for the next steps. Several tests – a heart ultra-sound, chest x-ray, PET-CT. - And an operation, with full anaesthesia, to insert a ‘port’ (a tube that is inserted under the skin in the chest, to make future blood-tests and infusions easy, not needing to pierce the flesh every time), to check the bone-marrow and to give the first chemotherapy treatment directly in the spine. - We are impressed by the efficiency of the doctors and by how serious they are at their work. We are happy to be in such good hands.


    In shock, we go along with everything. We are ready to start today. We are ready to stay and to have Ilan interned.


    But this day, the 21 of september, is one day before sucoth. This year all the chaguim are in the middle of the week. Many days are either a chag or an ‘erev chag’ (the day before a chag, which is a half work-day) or a friday, which is also a half work-day. There are very few regular work days in the next two weeks. Schools are on vacation as well until after sucoth. Many of the staff, like many other people in the country, are vacationing abroad.

    The earliest date they could find to do the operation and to begin treatment was october 3, the sunday immediately following sucoth, some twelve days away. – This is one of the small miracles that happened to us.

    We spend the next days absorbing the news. Preparing ourselves to spend the next four months in a marathon of treatments and sickness. We were told that Ilan could not go to school during this time for fear of infections. There will be hospitalizations for the treatments. We were told to expect infections and hospitalizations because of a weakened immune system. And weakness, and nausea, and vomiting, and loss of hair...

    How will we live these months? Who will stay with Ilan all the time? Luckily I am out of work! And who will stay with Nathan when we cannot be with him, when we need to be in the hospital with Ilan?

    How will Ilan deal with not returning to school after sucoth vacation? Not returning to first grade, that he just started several weeks ago, in a new school, and that he is enjoying so very much? Who will visit him at home during these months? Does he have any friends in his new school yet?

    His teacher said that she will come to our house and give him lessons so he doesn’t fall behind!

    And how should he separate from his class? Should he simply not return to school from his vacation? Should we postpone the treatment so he can go to school on that same sunday, october 3, the first day after the school vacation, and say good-bye to his classmates? And how should the good-bye be done? Should he talk about the disease? Should the teacher? Should one of us, his parents, be there with him and do the talking? – We ask the doctor and he is willing to ‘allow’ Ilan to leave the hospital for a few hours on monday or tuesday to go and say good-bye to his class. But we must start the treatment on sunday, october 3. You must understand, he says, that Ilan’s disease is a ‘ticking bomb’. We cannot wait.

    Friends react. Many people visit and phone and write and offer help – and prayers. People offer to take care of Nathan when we need help. His former male kinder-garden teacher offers to take Nathan whenever we want!

    And then, during those twelve days of grace when nobody is working because of the chaguim, not even the rav, we succeed in making contact with him! And through someone on his staff he tells us – pull the hand-brakes! Slow down! You are racing down the ‘castel’ (a steep hill on the road to Jerusalem) at full speed! There is no hurry, there is no emergency! Don’t do the operation to put in the ‘port’, don’t start any treatment yet! Go to see professor Rechavi in Tel Hashomer Hospital on sunday, october 3. And let’s send the pathology test to another laboratory abroad. – We received this message on Hosha’na Raba. Another miracle.

    The result of that visit to Tel Hashomer and of today’s visit is that the doctors there say – we will probably recommend that no treatment is necessary at this point, only follow-up.

    And we are still waiting.


    So what do we do now, while we wait?


    Do we make plans for a four-month period of chemotherapy in which our life is turned upside down, in which Ilan doesn't go to school and in which we spend our time between his sick-bed at home and the hospital?


    Or do we plan for a ‘normal’ four months? Do we sign Ilan up for chugim, that begin now, after the chaguim (after the holidays)? Do we sign Nathan up for chugim, assuming that life will be ‘normal’? Do we continue Ilan’s dental treatment, that was stopped when this whole business started? Do I sign up for a course that I planned on taking? Does Rita sign up for a chug that she has her eye on?


    Do I start to look for work seriously? Do I go back to writing fun stories about the boys? Do I start planning the bunk-bed that I want to build for them?


    We are still waiting.


    But after spending many days in the hospital with Ilan over the past two months, starting with the examinations that led to the operation to remove the gland; and after many tests and many blood-tests and infusions and injection of contrast material into the vein for some tests; after many needles in the vein which make Ilan frightened already from the day before, in expectation, and make him cry every time – now we are mostly just waiting.


    And while we wait, Ilan goes to school and plays soccer and goes to judo and goes swimming and rides his bicycle and lives his life almost ‘normally’.


    And as we live this everyday miracle, the waiting isn’t only bearable - it’s wonderful!

aba david, 13/10/10

ainda esperando

Ainda estamos esperando.

    O resultado do segundo exame de patologia que foi mandado ao exterior. Ouvir a conclusao e a recomendacao do rav. - Nos disseram que isso pode levar mais uma semana.


    Por enquanto, para nos ajudar a passar esse tempo de espera e para aliviar um pouco a nossa ansiedade, fomos hoje com o Ilan ao Hospital Tel Hashomer fazer um check-up (e exames de sangue...). E para ouvir mais uma vez o que os medicos ja nos disseram por telefone – que a recomendacao deles provavelmente vai ser a de nao fazer nada! Nao tratamento, nao quimioterapia. So acompanhamento. Mas que eles tambem estao esperando pelos resultados do exame da patologia e de mais alguns exames.

    Como esperar? Como lidar com a ansiedade, com o medo, com a preocupacao? Sera que devemos estar celebrando ou fazendo preparativos para um periodo muito dificil?

    Em 21 de setembro os medicos no hospital de criancas Shneider nos dizem que o exame de patologia da glandula linfatica que foi retirada do pescoco do Ilan mostra que ele tem cancer. Lymphoma follicular, algo muito raro em criancas. Eles recomendam comecar quimioterapia imediatamente. Nos guiam ao departamento de hemato-oncologia (eu ainda tenho dificuldade de pronunciar essas palavras desconhecidas) onde ja nos abrem uma pasta e nos fazem a primeira anamnese. Ja se cuida da papelada, preenchemos formularios. Eles medem a altura e o peso do Ilan. Fazem mais um exame de sangue. E comecam a marcar horas para os proximos passos. Varios exames – ultra-som do coracao, raio-x dos pulmoes, PET-CT. E uma operacao, com anestesia geral, para enfiar um ‘port’ (um tubo que e enfiado no peito, por baixo da pele, para fazer os futuros exames de sangue e a ligacao ao soro mais faceis, nao necessitando fura-lo a cada vez), para examinar a medula ossea e para fazer o primeiro tratamento de quimioterapia diretamente na espinha. – Nos ficamos impressionados com a eficiencia dos medicos e com a sua seriedade no trabalho. Ficamos felizes de estar em tao boas maos.

    Em choque, nos concordamos com tudo. Estamos prontos a comecar hoje. Estamos prontos a ficar no hospital e a internar o Ilan.

    Mas esse dia, 21 de setembro, e um dia antes de sucoth. Esse ano todos os chaguim caem no meio da semana. Muitos dias sao chag ou ‘erev chag’ (o dia antes do chag, que e um meio dia de trabalho) ou e sexta-feira, que tambem e um meio dia de trabalho. Tem muitos poucos dias de trabalho normal nas proximas duas semanas. As escolas tambem estao de ferias ate depois de sucoth. Muitas pessoas do staff, assim como muita gente no pais, estao passando ferias no exterior.

    A data mais proxima que eles conseguiram marcar a operacao e iniciar o tratamento foi dia 3 de outubro, o primeiro domingo depois de sucoth, uns doze dias mais tarde. – Esse e um dos pequenos milagres que nos aconteceram.

    Nos passamos os proximos dias absorvendo a noticia. Nos preparando para passar os proximos quatro meses numa maratona de tratamentos e doencas. Nos disseram que o Ilan nao podera ir a escola durante esse tempo por perigo de infeccao. Havera hospitalizacoes para os tratamentos. Nos disseram que devemos esperar infeccoes e hospitalizacoes por causa que seu sistema imunologico estara debilitado. E fraqueza, e nausea, e vomitos, e perda de cabelo...

    Como vamos viver esses meses? Quem ficara com o Ilan o tempo todo? Por sorte, estou sem trabalho! E quem vai ficar com o Nathan quando nao podemos estar com ele, quando temos de estar no hospital com o Ilan?

    Como o Ilan vai lidar com o nao retornar a escola depois das ferias de sucoth? Nao voltar ao primeiro ano escolar, que ele acabou de comecar faz algumas semanas, numa escola nova, e que ele esta gostando tanto? Quem vai visita-lo em casa nesses meses? Sera que ele ja tem amigos nessa sua escola nova?

    A sua professora disse que ela vira em casa pra lhe dar aulas, para que ele nao fique pra tras!

    E como ele deve se separar de sua classe? Sera que ele deve simplesmente nao voltar a escola depois das ferias? Sera que devemos adiar o tratamento para que ele possa ir pra escola, nesse mesmo domingo, dia 3 de outubro, o primeiro dia depois das ferias escolares, para se despedir dos seus companheiros de classe? E como deve ser feita a tal despedida? Sera que ele deve falar sobre a doenca? Ou a professora? Sera que um de nos, seus pais, devemos ir la pra ajuda-lo a falar com a classe? – Nos perguntamos ao medico e ele esta disposto a ‘permitir’ ao Ilan de sair do hospital por algumas horas na segunda ou terca feira para se despedir de sua classe. Mas que devemos comecar o tratamento no domingo, dia 3. Voces precisam comprender, disse ele, que a doenca do Ilan e uma ‘bomba relogio’. Nao podemos esperar.

    Amigos reagem. Muitas pessoas visitam e telefonam e escrevem e oferecem ajuda – e rezas. Pessoas oferecem cuidar do Nathan quando precisamos de ajuda. O seu professor do jardim de infancia, do ano passado, oferece de pegar o Nathan quando a gente quiser!

    E ai, durante esses doze dias de graca quando ninguem trabalha por causa dos chaguim, nem mesmo o rav, conseguimos fazer contato com ele! E atraves de alguem no seu escritorio ele nos diz – puxa o freio de mao! Vai devagar! Voces estao descendo o ‘castel’ (uma subida ingreme a caminho de Jerusalem) a toda velocidade. Nao ha pressa, nao ha emergencia! Nao facam a operacao para colocar o ‘port’, nao comecem tratamento! Vao consultar com o professor Rechavi no hospital Tel Hashomer no domingo, dia 3 de outubro. E vamos mandar o exame de patologia para um outro laboratorio no exterior. – Recebemos esta mensagem em Hosha’na Raba. Outro milagre.

    O resultado daquela visita a Tel Hashomer e da visita de hoje e que os medicos la dizem que sua recomendacao provavelmente vai ser de nao fazer nada agora, so acompanhamento.

    E ainda estamos esperando.

    Entao o que fazer agora, enquanto esperamos?

    Sera que fazemos planos para um periodo de quatro meses de quimioterapia no qual a nossa vida fica revirada de cabeca para baixo, no qual o Ilan nao vai pra escola e no qual nos passamos o nosso tempo entre a sua cama de doente em casa e o hospital?

    Ou sera que fazemos planos para quatro meses ‘normais’? Sera que inscrevemos o Ilan em chugim que comecam agora, depois dos chaguim? Sera que inscrevemos o Nathan em chuguim, pressupondo que a vida sera ‘normal’? Sera que continuamos o tratamento de dentes do Ilan, que foi parado quando toda essa historia comecou? Sera que me inscrevo num curso que eu planejava frequentar? Sera que a rita se inscreve num chug que a interessa?

    Sera que eu comeco a buscar trabalho em serio? Sera que eu volto a escrever historias gostozas sobre os meninos? Sera que eu comeco a planejar a cama beliche que eu quero construir para eles?

    Ainda estamos esperando.

    Mas depois de passar muitos dias no hospital com o Ilan durante os ultimos dois meses, comecando com os exames que levaram a operacao para retirar a glandula; e depois de muitos exames e de muitos exames de sangue e soros e injecao de  contraste na veia para certos exames; depois de muitas agulhas na veia que deixam o Ilan assustado ja desde o dia anterior, ja na expectativa, e que o fazem chorar sempre – agora estamos quase que so esperando.

    E enquanto esperamos, o Ilan vai pra escola e joga futebol e faz judo e vai nadar e anda de bicicleta e vive sua vida quase que ‘normalmente’.

    E conforme vivemos esse milagre diario, o esperar nao e somente aturavel - ele e maravilhoso!

aba david, 13/10/10

יום שלישי, 12 באוקטובר 2010

Hemato-oncologia infantil - המטואונקולוגיה ילדים

אנחנו נכנסים עם אילן שלנו למחלקה המטו-אונקולוגיה ילדים בתל השומר, לקראת הבדיקה עם סגן מנהל המחלקה.
שגרת הבדיקות בבתי החולים עושה את שלה והפעם תחושת "הזרות" מורגשת פחות.
ובכל זאת, התמונה צובטת את הלב...
הילדים על כסא גלגלים, הילדים הקרחים, המחוברים לאינפוזיה...
אילן לידם נראה מגיע מפלנטה אחרת: חיוני, חייכני, מלא אנרגיות.
בבדיקה אצל הרופא, הוא חוזר על הנאמר לנו בטלפון: אין צורך לטיפולים כימיותרפיים.
"אני במקצוע 30 שנה, עובד באחד מבתי החולים שאליו מגיעים חלק נכבד מילדי חולי סרטן בארץ, ועוד לא ראיתי ילד עם האבחנה שניתנה לאילן. לדעתי אין למהר עם טיפולים כל כך אגרסיביים, אלא להיות במעקב צמוד: אחד לחודש בדיקת דם, כל 3 חודשים CT, עד שהתמונה תתברר לכאן או לכאן...
בבדיקת דם שנעשתה היום, תוצאות תקינות לחלוטין.
הבשורות הן טובות, אנחנו עדיין מבולבלים עם הקיצוניות בין שניידר לתל השומר.
כמובן עוברים לטיפול בתל השומר.
יוצאים מחדר הרופא ובלובי של המחלקה קבוצת של בנות עם כובעים מצחיקים וגיטרה שרות:
"מצווה גדולה להיות בשמחה, להיות בשמחה תמיד..."

A gente entra com o nosso Ilanzinho no Setor de Hemato-oncologia infantil pro exame com o vice-diretor do departamento.
A rotina de visitas a hospitais, faz dessa, uma visita menos inquietante ou dramatica. Afinal de contas, viemos escutar pessoalmente o que ja nos foi dito pelo telefone.
E mesmo assim, o simples estar nesse Setor, faz o coracao ficar pequenininho.
As criancas em cadeiras de roda, parecem tao frageis,
as criancas carequinhas e se locomovendo ligadas ao soro...
Ilan ao lado dessas criancas, parece vindo de um outro planeta: vital, risonho, brincalhao, cheio de energia...
Na consulta com o medico ele nos diz: " Trabalho ha 30 anos como medico nesse Hospital que e o que recebe o maior numero de criancas com cancer do pais. Nesse periodo todo, ainda nao vi uma so crianca com esse tipo de linfoma e de diagnostico que deram pro seu filho. Nao acho que devemos nos apressar com quimioterapia pois nao ha mais nenhum indicio da doenca, os exames estao absolutamente perfeitos" Ele recomenda exame de sangue 1 vez ao mes e Tomografia a cada 3 meses ate termos certeza que nao ha mais nada.
Estamos aliviados e ainda confusos com a diferenca de abordagem entre eles e o Hospital Schneider. Mas seguiremos o que eles nos dizem.
Saimos do consultorio dele e de volta na Oncologia, vemos um grupo de mocas com violao e chapeus coloridos que vieram distribuir sorvetes pras criancas e que dancando cantam:
" Mitsva gdola lihiot be simcha lihiot be simcha tamid" (  Nossa obrigacao pra com Deus e mantermos a alegria, mantermos sempre a alegria...)

יום שני, 11 באוקטובר 2010

amanha consulta no tel hashomer מחר בדיקה

מחר נוסעים לתל השומר ומנסים להבין את דעת הרופאים שם.
מה הם מציעים כמעקב?
מה מצופה מאיתנו בחודשים הקרובים?
כל שלב מביא לנו פרפרים אחרים לבטן...

Amanha consulta no Tel Hashomer...
Tentaremos entender o que os medicos acham,
qual a sua proposta de acompanhamento.
Vamos verificar o que nos espera nos proximos meses.
Cada estapa nos traz um friozinho na barriga diferente...

יום ראשון, 10 באוקטובר 2010

dangerous

we don't have the final recommendation yet.



but let's say that this will really be the plan - no chymotherapy, no radiation, no treatment. only observation. only follow-ups. blood tests, ct's... and prayer...



how do you live with this sword hanging over your head? fearing at every check-up, at every test, if this is the time when they'll discover something bad? isn't it better to just do the chymotherapy and get it over with?


but then i remember - after chymotherapy, the situation is the same! there are follow-ups, check-ups, observation, blood tests, ct's, etc...


we must learn to live with the real human situation. we must learn to live with the fact that living is dangerous!


you can get cancer. you can get other diseases. you can have emotional problems. you can be in a car accident. there are bullies and criminals in the world. your child has to face bullies in school. there is the army. there are wars. there is nuclear iran...


when rita was pregnant we went to do some test. rita asked the doctor - after what test, after what week of pregnancy can we finally relax, knowing that everything is ok?


the doctor said - once you are a parent, you never relax!

aba david, 10/10/10

perigoso

ainda nao temos a recomendacao final.

mas digamos que esse sera mesmo o plano - nao quimioterapia, nao radiacao, nao tratamento. so observacao. so check-ups. exames de sangue, ct's... e reza... 


como e que se vive com essa espada pendurada em cima da tua cabeca? temendo a cada check-up, a cada exame, se sera essa a vez em que vao descobrir algo de ruim? sera que nao e melhor fazer logo a quimioterapia e terminar com isso? 


mas ai eu me lembro - depois da quimio, a situacao e a mesma! tem observacao, check-ups, exames de sangue, ct's, etc... 


a gente tem de aprender a viver com a real situacao humana. a gente tem de aprender a viver com o fato que a vida e perigosa! 


voce pode pegar cancer. voce pode pegar outras doencas. voce pode ter problemas emocionais. voce pode estar num acidente de carro. tem moleques e bandidos no mundo. o teu filho tem de enfrentar os moleques na escola. tem o exercito. tem guerras. tem o iran nuclear... 





quando a rita estava gravida nos fomos fazer algum exame. a rita perguntou pro medico - depois de qual exame, depois de qual semana de gravidez podemos finalmente relaxar, sabendo que tudo esta bem?


o medico disse - desde que voces se tornam pais, voces nunca relaxam!


aba david, 10/10/10

יום שבת, 9 באוקטובר 2010

prayer

i told my chassid friend avishai that the doctor told us to stop! hold! no treatment! no quimo! for now, only follow-up, only observation.


avishai's answer - he didn't say to stop praying!


indeed, the results aren't final yet. we are still waiting to hear more.


but even if the results are all wonderful, there are still the follow-ups. prayer is always relevant, useful, necessary.


we pray to thank g-d. and we pray to ask for continuing good news.

aba david, 9/10/10

reza

eu contei pro meu amigo chassid, o avishai, que o medico mandou parar! espera! espera com o tratamento! espera com a quimioterapia! por agora, so acompanhamento, so observacao.


a resposta do avishai - ele nao mandou parar de rezar!


de fato, ainda nao temos os resultados finais. ainda estamos esperando para ouvir mais.


mas mesmo se os resultados ate agora sao otimos, ainda temos o acompanhamento. a reza e sempre relevante, util e necessaria.


a gente reza para agradecer a d's. e a gente reza para pedir que as noticias continuem a ser boas.

aba david, 9/10/10

יום חמישי, 7 באוקטובר 2010

Sera que posso acreditar???:

Ontem as 2 e meia da tarde, o David me liga pro trabalho, engasgado e chorando.
Levei um susto imenso...
Ele havia recebido  ha alguns minutos um telefonema do dr Newman, vice diretor do Servico de Hemato-oncologia infantil do Hospital tel Hashomer, que lhe disse:
" Acabamos de realizar uma reuniao com a equipe medica do hospital, composta de oncologistas e medicos de medicina nuclear, verificamos todos os exames do Ilan e a opiniao unanime dos medicos e de que nao encontramos nenhum indicio de cancer. Assim sendo, nao ha necessidade de quimioterapia e sim de um acompanhamento medico. O caso dele e rarissimo, temos duvidas se ja houve outro caso desses em Israel, e portanto nao ha experiencia em como trata-lo. Nossa opiniao e que quando nao se sabe como tratar, devemos nos preocupar em nao causar danos. Por isso optamos pelo acompanhamento rigoroso sem intervencao medicamentosa. Voces podem se acalmar e acalmar os outros medicos"

David me conta isso aos prantos e eu tenho dificuldade de entende-lo...
Eu rio meio histerica e choro junto com ele.
 Pensamentos, emocoes confusas. mistura de ansiedade, extase e incredulidade.
Eu nao consigo digerir o que se passou conosco nesses ultimos 2 meses, nessa ultima semana, nesse ultimo  dia /
E agora eu to bebada de felicidade, me sentindo como com "jet lag" depois de uma longa viagem..
Tenho um grito preso na garganta, do qual ainda nao consigo me libertar. E tento entender...o que aconteceu?

Houve um engano?
 Nao acredito

Ainda nao temos os resultados da biopsia que foi mandada pro exterior  pra uma segunda opiniao, mas o que dizem os medicos e que nao importa muito, pois mesmo se a biopsia der positiva, ela se refere ao caroco que ja foi retirado, e o resto do corpo ta limpo ...
Assim sendo, e nesse tipo especifico de linfoma em criancas, nao ha necessidade de quimio...
Nos consultamos com a maior autoridade em pesquisa e clinica de hemato-oncologia em Israel, um dos grandes no mundo, e essa e a opiniao dele e do seu staff.
Um milagre. Fomos merecedores de um milagre.
E eu so agradeco a Deus por mais essa oportunidade...

האומנם??

אתמול, בשעה 14:30, דוד מתקשר אלי לעבודה בבכי.
נבהלתי נורא! דקות קודם לכן, הוא קיבל טלפון מד"ר נוימן, סגן מנהל של המערך ההמטו-אונקולוגי של בית חולים תל השומר שאמר לו:
" קיימנו ישיבה עם מומחים נוספים בתחום ההדמייה והאונקולוגיה, עברנו על כל הבדיקות של אילן ומה שיש לי להגיד זה שבבדיקות של אילן לא נמצא שום ממצא פתולוגי. כלומר, לאילן אין סרטן ולכן לא זקוק לטיפולים כימיותרפיים.
והוסיף, המקרה שלו הוא נדיר ביותר, ספק אם בארץ כבר ראו מקרה כזה ולכן לא יודעים כיצד לטפל בו, וכשלא יודעים כיצד לטפל, נזהרים מלגרום נזק מיותר לגוף. הוא צריך להיות במעקב אך אין צורך לכימיותרפיה. זו דעתינו בתל השומר. אפשר להירגע ולהרגיע את הרופאים האחרים..."
דוד מספר לי את זה כשהוא בוכה בכי תמרורים ואני בקושי מבינה אותו.
אני צוחקת היסטרית ובוכה יחד איתו.
מחשבות, רגשות לא ברורים, עירבוביה של חרדה, אקסטזה ובלבול.
אני לא מצליחה לעכל מה שעובר עלינו בחודשיים האחרונים, בשבוע האחרון וביממה האחרונה.
ועכשיו אני שיכורה מאושר, חשה שאני בג'ט לג מטיסה ארוכה מאוד.
צעקה תקועה בגרון  ואני עדיין לא מעיזה לשחרר אותה.
מנסה להבין מה קורה, מה קרה...
היתה טעות?
לא חושבת...
עדיין אין לנו את תוצאות הביופסיה שנשלחה לחו"ל, אבל לפי המומחים מתל השומר זה לא משנה...אפילו אם הביופסיה תאשר שאכן הבלוטה שהוצעה היתה סרטנית, גם כך הם חושבים שבסוג הספציפי הזה של לימפומה אצל ילדים, כשהגוף כבר נקי, אין צורך לטיפול כימיותרפי.
אני לא רוצה לחשוב מה היה קורה אם לא היינו מתעקשים והולכים לדעה שנייה.
התייעצנו והגענו לתל השומר, לאוטוריטה בתחום חקר הסרטן בארץ ( פרופ' רכבי), ודעתו ודעת הצוות שלו היא שאין צורך לטיפול אלא רק במעקב.
מבחינתינו, נס. אין מילה אחרת.
ואני מודה לקב"ה שזכינו.
זכינו לנס,  זכינו להזדמנות נוספת ...

record

ilan counts how many tests, how many exams he has had since he started visiting hospitals.


whenever a doctor tells him to get up on the bed - i just want to examine you - ilan rolls his eyes and says - uuff! examination number 17!!!


blood test (needle in the arm), examination by one doctor, by another doctor, chest x-ray, MRI, PET-CT, ultra-sound of the neck, ultra-sound of the heart, another blood-test, injection (needle in the arm) of contrast material, operation, infusion, hospitalization, examination by another doctor - hemathologist, ear and throat specialist, oncologist and more...


and all the time ilan is counting - examination number 3... number 8... number 12... - until he loses count...


he now holds the world record of more than 20 examinations and he is proud of it!


nathan is jealous...

aba david, 7/10/10

recorde

o ilan conta quantos exames ele ja fez desde que comecou a ir a hospitais.


quando um medico pede para ele subir na cama - eu so quero te examinar - o ilan revira os olhos e diz - uuff! exame numero 17!!!


exame de sangue (agulha no braco), exame com um medico, com outro medico, raio-x do peito, MRI, PET-CT, ultra-som do pescoco, ultra-som do coracao, injecao (agulha no braco) de material de contraste, operacao, receber soro, exame com outro medico - hematologista, otorrino, oncologista e outros...


e o tempo todo o ilan esta contando - exame numero 3... numero 8... numero 12... - ate que ele perde a conta...


agora ele tem o recorde mundial de mais de 20 exames e tem orgulho disso!


o nathan esta com inveja...

aba david, 07/10/10

tentative

received very good opinion from a doctor yesterday. we still need to organize the information.


good news seems to be as hard to digest as bad news!...

aba david, 7/10/10

tentativo

recebemos uma muito boa opiniao de um medico ontem. ainda precisamos organizar a informacao.


parece que boas noticias sao tao dificeis de digerir quanto mas noticias!...

aba david, 7/10/10

יום רביעי, 6 באוקטובר 2010

בשורות טובות ובלבול Boas Noticias econfusao interna

עדיין מעורפל.
נראה שמלאכים ירדו מהשמיים ובאו להקל עלינו.
היום קיבלנו בשורות טובות מצוות מומחים של ביה"ח תל השומר.
אנחנו עוד לא מעכלים את גודל ההקלה.
כמו בשלבים הראשוניים של הריון , אנחנו עוד לא מרגישים מספיק בטוחים כדי לשתף בפה מלא את מה ששמענו היום מהרופאים.
זקוקים לבירורים נוספים, להסברים ולתשובות לשאלות שלנו,
זקוקים להתארגן עם הבלבול והפליאה.
עדיין לא מספיק בטוחים כדי לחגוג.

Estamos nas nuvens, e ao mesmo tempo num nevoeiro...
Parece que os Anjos desceram ate nos pra nos aliviar um pouco...
Hoje recebemos excelentes noticias da equipe medica do Tel Hashomer
A gente ainda nao consegue digerir a dimensao do alivio
Necessitamos de mais esclarecimentos e respostas as nossas perguntas,
Necessitamos nos organizar internamente com  a confusao interna e o deslumbramento.
Nao sentimos ainda seguranca suficiente pra comemorarmos

Dentoes e dentinhos שיניים וחיוך

Quando nao e dia de escola e nao estamos apressados pra nada, a gente fica em casa na preguica. So quando resolvemos sair e que a gente diz pros meninos se vestirem e escovarem os dentes.

Hoje a tarde a gente vai sair. Dizemos pros meninos calcarem os sapatos.

O Nathan pergunta, preocupado - temos de escovar os dentes?

בשבתות, כשלא ממהרים לאף מקום, אנחנו מתמסרים לעצלנות ורק כשיוצאים מהבית, מתחילים להגיד לילדים לצחצח שיניים .
היום אחרה"צ אנחנו מתארגנים לצאת מהבית: "קדימה, לנעול נעליים!"
נתן שואל, מודאג: צריך לצחצח שיניים?

mode

two months since we first took ilan to the hospital to examine the swollen gland on his neck. 
that's when they said that he needs to have an operation urgently, to have the gland removed and checked for cancer.


since then it is a marathon. since then we are in 'emergency mode'...


days spent visiting doctors, days in the hospital for exams, ilan's operation...


we spend our time going to doctors with ilan, or going alone, or making phone calls to arrange appointments or to receive the results of tests...


where is the button to change the 'mode'?

aba david, 6/10/10